بازهم  دلم  گرفت    این  روزها  زیاد اینجوری  می شم  ، وقتی  بی خانمان  وکارتن  خواب  می  بینم ،  و قتی  ژنده پوش  و فقیر می  بینم  ،  وقتی  جوان  اسیر موا د  می  بینم ،  با  خودم  می گم  این ها  یه  روزی روزگاری امید  بودن  عزیز بودن  و عزیز  داشتن  چی  شد که  به اینجا  رسیدن ؟ وقتی  چشم  تر کودکی  را  که  مادرش  اورا  با  خود می  کشد تا  اسباب  بازی  و  یا  خوراکی  نخواهد   یا  دستان لرزان  پیرمرد  و  چشمان  نگران   پیرزنی  را  که  لباسش مندرس است  ، سرگشتگی  مرد  دارو  به  دست  از این  مطب  به  اون  مطب ، منقلبم  می کند .  توی  اینجور وقت ها  که  قلبم  تو ی  سینه  م  فشرده  می  شه    از خدا  می  خوام   که یا  دلم  را  ازآشوب  و هنگامه  خالی کنه   یا  چشمم  را  بر این  نادیدنی ها   ببنده  یا  در دم  عدالت  مهدوی  اش رو  جادی  کنه  . راستش  گاهی  اصلا  دلم  نمی خواهد  که از خانه  بیرون بیام  دیگه صبر و  طاقتی  برام  نمانده  - حالا در کنار  این ها  ، ماشین های   خارجی  که  مسافرش  سگهای  شناسنامه  دارن  و  غرور و  سرمستی  مرفه های  بی  دردی  که  حتی  انفاق سکه ای   راضی  نمی شن  و صاحبان علمی  که  حاضر  نیستن  یک روز  علمشان  را  ارزانی خدا  کنند و یه  بیمار را  رایگان   ویزیت  کنن  ، یه موکل  را  برای  رضای  خدا  مشگل  گشایی کنن  یه  امضاء را برای  آخرتشان  خودشان  بی حساب و کتاب  پای  برگه  یه  گرفتار ی  بزنن   و اسیر میله  های  زندانی  را  مثل  کبوتری  رها  کنن  ،  دیوانه  ام  می کند ،  احساس بیچارگی  می  کنم   و قتی  این ها  را  می  بینم  وکاری  از دستم  بر نمی  آید   فکر  می  کنم  گرانی  ها  هم  دل  مردم  را غم  بار  کرده  و  هرکس  سر  در  جیب  خودش شده ، همه ی  رنگ  ها  رنگ  پاییزن  ، نگاه ها یخی  ان  ، قلب  ها  سنگی  ان  ، آفتاب  اسیر  دود و سیاهیه   ، مولا جان  یا  صاحب  الزمان   ! دلم فقط به  آمدنت  خوش است   می گم  وقتی  بیای همه چیز  سرجای  خودش قرار  می  گیره  ، حتی  …..